Een ziekmakende of bevrijdende relatie?

Op de opleiding die ik volg zijn er nagenoeg geen christenen. Tijdens de lunch kwam het gesprek een keer op het geloof. Mijn collega’s hadden eerder op de dag van mij gehoord dat ik christen was. Een van de collega’s vroeg aan mij: welk geloof heb je dan? Ik keek haar niet-begrijpend aan. Ben je katholiek, gereformeerd of wat anders, vroeg ze ter verduidelijking?

Ik ben christen, dat is mijn geloof. Ik geloof in God en Jezus. Ik ga naar een baptistengemeente, maar dat is mijn geloof niet – probeerde ik uit te leggen. Ik zou net zo goed naar een andere gemeente kunnen gaan, waar ik me thuis voel, dat maakt niet zo veel uit, zolang ik een persoonlijke relatie heb met Jezus. De kerk als instituut vind ik een uitingsvorm, niet meer en niet minder, hoorde ik mezelf zeggen.

Ik realiseerde me dat voor veel mensen die zelf niet christen zijn, lastig is om te begrijpen wat het christen-zijn inhoudt en dat het vaak opgehangen wordt aan een stroming. Misschien zelfs voor christenen.

Met het hokjes-denken hebben we misschien er zelf toe bijgedragen dat christen-zijn verworden is tot een soort NAW-gegeven, waarmee we aangeven in welk hokje wij onszelf op de christelijke (religieuze?) landkaart plaatsen. Alsof we daarmee alles prijsgegeven en verduidelijkt hebben wat over ons christen-zijn te vertellen valt.

Wat is dan het christen-zijn? Ik kan het niet laten om aan de definitie van Keith Green te denken: “going to church doesn’t make you a Christian any more than going to McDonald’s makes you a hamburger”.

In een Bijbelstudie met een paar mensen uit mijn wijk lazen we het boek van Jan Pool, ‘Leven onder invloed’. De definitie van Jan Pool van christen-zijn is “in Christus zijn”. Niet zaken voor Christus doen, niet naar de kerk gaan, goede dingen doen en zelfs niet bidden. Het gaat om het Zijn, niet om het Doen. In Christus zijn, alweer met de woorden van Keith Green, is “being banana’s voor Jezus”.

Het gaat om een liefdesrelatie, een intiem contact dat je net zo nodig hebt als zuurstof. Het gaat om één-zijn, afhankelijk zijn van en versmolten zijn met. Je zou nu kunnen denken: maar zonder daden heeft een relatie of geloof geen waarde? En dat is ook zo. Maar het gaat om de volgorde, om het oorzaak en het gevolg verband. Een relatie, waarbij er geen sprake is van liefde, maar waarin je alles doet voor de ander om die tevreden te stellen, om maar geaccepteerd te worden, in de hoop dat je het goed genoeg doet om verdragen te worden, is een scheve relatie gebaseerd op angst, schuldgevoel en dwangmatigheid. Het is een ziekmakende relatie dat je verteert.

Andersom, waar een relatie begint met verliefdheid, doe je alles uit vrije wil, uit genegenheid, uit verlangen om de ander het beste te geven van jezelf. Het is een bevrijdende relatie. En gek genoeg, door het ‘doen’ groeit de liefde alleen maar en gaat de verliefdheid vloeiend over in intimiteit. Als je zo’n relatie hebt, maakt het niet uit waar je woont, tot welk hokje je behoort.

Wat betekent christen-zijn voor jou?

Een ziekmakende of bevrijdende relatie?

Submenu

Een ziekmakende of bevrijdende relatie?

Vragenrubriek

Christelijke E-Books